Sejm Czteroletni, zwany także Sejmem Wielkim zwołany 6 października 1788 za zgodą cesarzowej Rosji Katarzyny II w Warszawie.
Sejm obradował do 29 maja 1792 roku, czyli przez cztery lata. Głównym celem obrad, w zamyśle jego organizatorów, było przywrócenie pełnej suwerenności i przyśpieszenie rozwoju gospodarczego Rzeczypospolitej. Liczba posłów na Sejm, w 1790 roku została podwojona, a łącznie z Królem i senatorami w Sejmie obradowało 483 posłów.
Głównym dziełem Sejmu Wielkiego było uchwalenie w dniu 3 maja 1791 roku nowej Konstutucji. Wprowadzała ona podział władzy na ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą, zwiększyła uprawnienia mieszczan, zapowiadała poprawę doli warstwy chłopskiej, zlikwidowała konfederację i liberum veto w Sejmie, ograniczyła prawa polityczne gołoty szlacheckiej. Nowa konstytucja zmieniła ustrój Rzeczypospolitej z monarchii parlamentarnej na monarchię konstytucyjną.
Konstytucja 3 Maja utrzymała się 14 miesięcy i 3 tygodnie. Obalona została przez konfederację targowicką i zbrojną interwencję Rosji.